این اصطلاح در عام­ترین مفهومش به هنری اطلاق می­شود که هیچ شیء واقعی را بازنمایی نکند یا هنری که ابطال هر نوع بازنمایی عالم واقع باشد، از این رو بسیاری از هنرهای تزئینی در این گستره جای می­گیرند. اما کاربرد رایج­تر این واژه، برای اشاره به آن نوع از هنر سده­‌ی بیستم است که مفهوم قراردادی «اثر هنری» نزد اروپاییان را که مطابق آن هنر تقلید از واقعیت است کنار می­نهد. گرچه هنر انتزاعی مدرن به چندین جنبش مختلف هنری بسط و گسترش یافته است اما می­توان همه آنها را در سه گرایش عمده تقسیم­‌بندی کرد:

1) تقلیل صورت ظاهری اشیاء به فرم­‌های کاملاً ساده و خلاصه شده که نمونه آن را می­توان در آثار برانکوزی مشاهده کرد.

2) ساخت هنری اشیاء واقعی با استفاده از فرم‌­های بنیادین غیر بازنمایانگر همچون نقش برجسته‌­های بن نیکلسون

3) بیان آزادانه و خودانگیخته همچون آثار منسوب به نقاشی کُنشی.

معمولاً از کاندینسکی به عنوان اولین پیشرو و خالق تصاویر غیر باز نمایانگر یاد می­شود. اما از سال 1910 به بعد بسیاری از هنرمندان با گرایشات مختلف هنری به سمت هنر انتزاعی تمایل یافتند. کوپکا نقاش اهل چک و دیگر هم قطاران وی به تدریج از سال 1913 به بعد از کوبیسم به سمت هنر انتزاعی غیر بازنمایانگر روی آوردند. هم زمان ماله­ویچ سبک سوپره ماتیسم را ابداع کرد که نوعی هنر انتزاعی بود. در سال 1917 نیز گروه داستیل در هلند شکل گرفت و پیت موندریان سبک خاصی از هنر انتزاعی را پدید آورد. از دهه­‌ی 1930 به بعد نیز شکل­‌ها و سبک­‌های متعددی از هنر انتزاعی شکل­‌دهنده‌­ی جریان هنری سده­‌ی بیستم شدند.

رابرت دلونه (Robert Delaunay)

کاندینسکی (Kandinsky)

منبع: سبک ها و مکتب های هنری/ مولفان: ایان چیلورز، هارولد آزبرن و دیگران، تدوین و ترجمه: فرهاد گشایش، تهران، عفاف، 1380.