این اصطلاح را فیلیکس فینیون (1944- 1861) منتقد در سال 1886 برای جنبشی در نقاشی فرانسه ابداع کرد که هم منبعث از جنبش امپرسیونیسم بود و هم واکنشی بود در برابر آن. نقاش نئوامپرسینویست نیز همچون نقاش امپرسیونیست اساساً با بازنمایی نور و رنگ سروکار دارد، اما در حالی که امپرسیونیسم مبتنی بر روشی تجربی و خوانگیخته بود، نئوامپرسیونیسم بر اصول علمی استوار بود و به ترکیب­بندی‌­های دقیقاً صورت­بندی شده منتج می‌­شد. سورا برجسته‌­ترین هنرمند این جنبش بود و سینیاک (که اصلی­ترین نظریه­‌پرداز این جنبش محسوب می­‌شود) و (برای مدتی) کامی پیسار و دیگر پیشروان این سبک بودند. این هر سه آثار نئوامپرسیونیستی خود را در آخرین نمایشگاه امپرسیونیستی در سال 1886 به نمایش گذاشتند.

شالوده­‌ی نظری نئوامپرسیونیسم، دویزیونیسم (پرداز رنگ) و تکنیک مرتبط به آن یعنی پوانتالیزم (نقطه پردازی) بود-کاربرد نقاطی با رنگ­‌های خالص به نحوی که وقتی از فاصله‌­ی مناسبی مشاهده شود، حداکثر درخشندگی را پدید می‌­آورد. در هر تابلویی نقاط اندازه­‌ی یکسانی داشتند که متناسب و هماهنگ با ابعاد کار انتخاب می‌­شد. این رویکرد در نقاشی­‌های سورا، صلب بودن و صراحت فرم را با ارتعاش شدید نور ترکیب می­‌کرد و در دستان هنرمندان فرعی‌­تر غالباً به آثاری منتج می‌­شد که به نظر تصنعی و خشک می­‌رسید. اگرچه نئوامپرسیونیسم عمر کوتاهی داشت اما تأثیر چشمگیری بر هنرمندان بزرگ اواخر سده­‌ی نوزده و اوائل سده­‌ی بیستم، به ویژه کسانی چون گوگن، ون گوگ، ماتیس و تولز لوترک نهاد.

پاول سینیاک ((Paul Signac