پست امپرسیونیسم(Post Impressionism) 

این اصطلاح به گرایش های مختلفی در نقاشی اطلاق می شود که بین سال های 1880 تا 1905 به ویژه در فرانسه تداوم بخش سبک امپرسیونیسم شدند و یا در واکنش به آن شکل گرفتند.

این اصطلاح را راجر فرای برای عنوان نمایشگاهی که در سال 11-1910 درگالری گرافتون لندن برپا شد، ابداع کرد؛ «مونه و پست امپرسیونیست ها». از آن جا که عمده ترین آثار به نمایش در آمده متعلق به سورا، سزان، گوگن و ون گوگ بود عمدتن از این چند تن به عنوان شخصیت های کلیدی پست امپرسیونیسم یاد می شود. هر یک از این هنرمندان روش کاملاً متفاوتی در رد طبیعت گرایی و دلمشغولی به جلوه های گذرا که مشخصۀ  امپرسیونیست ها بود اختیار کردند. برای مثال سورا و نئوامپرسیونیست ها کوشش خود را بر تحلیل علمی تر رنگ متمرکز کردند، سزان نیز که مایل بود «امپرسیونیسم را چیزی صلب و پایا، مانند هنر موزه ای بدل کند» توجه خود را معطوف به ساختار تصویری کرد، گوگن به زعم خود از "خطای نفرت انگیز طبیعت گرایی" برائت جست تا کاربرد نمادین خط و رنگ را کشف کند؛ و ون گوگ نیز پیش قراول سبک اکسپرسیونیسم شد. از این رو بسیاری از تاریخ شناسان اصطلاح پست امپرسیونیسم را تحت تأثیر آثار این چهار هنرمند برجسته توصیف می کنند که هر یک با فعالیت مستقل و  رویکرد جدید به نقاشی، یک سبک شخصی را ابداع کردند. در واقع دلیل توجه به این هنرمندان در عصر حاضر  علاوه بر آثار ارزشمند، تاءثیر ژرفی است که یکایک ایشان برشکل گیری جریانهای عمدهء هنر مردن گذاشته اند.

به نحوی که امروزه میتوان گفت، جنبش کوبیسم از تأثیرات آثار سزان سر برآورد، اکسپرسیونیسم از آثار ون گوگ، فوویسم از گوگن، همینطور که بسیاری از سبک های انتزاعی ناب از آثار سورا سرچشمه می گیرند.

کامیل پیسارو (Camille_Pissarro)

هنری روسو (Henri Rousseau)

به همین دلیل اکثر مطالعات تاریخی هنر مدرن با جنبش پست امپرسیونیسم آغاز می شود، گرچه باید توجه داشت که بدون وجود جنبش امپرسیونیسم، هیچ  یک از این اساتید نقاشی قادر نبودند به چنین استقلال و اصالتی دست یابند.

نکته ی شایان توجه دیگر این که با وجود اختلافات اساسی  این هنرمندان در بسیاری جوانب،  همگی در ضرورت اینکه باید از فرهنگ تصنعی رایج زمان خود بگسلند و استقلال یابند، اتفاق نظر دارند. این دوری گزینی، گوگن را وادار ساخت تا به دریاهای جنوب روانه شود، ون گوگ را واداشت تا به کشف آرل نائل شود، سزان را واداشت تا به حیاتی انزوا جویانه در منزل خانوادگی رو آورد و سورا را بر آن داشت تا پشت درهای بسته به خلق ترکیب بندی های عظیم خود بپردازد. هر یک از این هنرمندان به طور مجزا ارتباطاتی داشتند اما این واقعیت که آنها در دورۀ زمانی بسیار مشابهی به کار می پرداختند و نمایشگاه های آثار آنها در شهر پاریس و در زمان مشابهی به دید جهانیان عرضه می شد، موجب گشت تا به عنوان جلوه ای کلی و تحت عنوان مشترک «پست امپرسیونیسم» شهرت یابند.

منبع: سبک ها و مکتب های هنری/ مولفان: ایان چیلورز، هارولد آزبرن و دیگران، تدوین و ترجمه: فرهاد گشایش، تهران، عفاف، 1380.