پاپ آرت (Pop art)                   

 معنای واژه «پاپ آرت» (مخففPopular art) هنرمردمی یاهنر عامه است. این اصطلاح را لانس الووی منتقدانگلیسی برای توصیف جنبشی هنری که دراواخر دهۀ 1950 تا اوائل دهۀ 1970 عمدتاً در بریتانیا و ایالات متحده شکل گرفت بود ابداع کرد. این جنبش هنری بر مفهوم مصرف گرایی و فرهنگ عامه مبتنی است. وجه مشخصۀ هنر پاپ در آمریکا و بریتانیا ازجمله عبارت بود از استفاده از تصاویر کتاب های کارتونی، آگهی های تبلیغاتی، بسته بندی و تصاویر تلویزیون و سینمایی.

 شروع «پاپ آرت» در ایالات متحده به عنوان واکنشی برابر سبک اکسپرسیونیسم انتزاعی مورد توجه قرار گرفت. زیرا هواخواهان «پاپ آرت» بار دیگر به سراغ تصاویر فیگوراتیو و اندام وار رفتند و از روش های ترسیم خطوط کناری و به ظاهر عکاسانه استفاده کردند. در ابتدا آنها نئودادائیست لقب گرفتند، زیرا از موضوعات پیش و پا افتاده ای نظیر کمیک استریپ، کنسروِ سوپ و تابلوهای بزرگراه ها استفاده می کردند که مشابهت هایی با آثار «حاضر-آماده» مارسل دوشان داشت (آماده ها). با این وجود برجسته ترین مایه الهام این هنرمندان آثار جاسپر جانز و رابرت روزنبرگ بود. آثار نقاشی جانز که از پرچم، آویز، اعداد و تندیس هایی او از بطری های آبجو، حباب لامپ و چراغ های چشمک زن تشکیل می شد و آثار ترکیبی و کلاژ روزنبرگ که با بطری های کوکاکولا، نان های توپر و تصاویر روزنامه ها و مجلات ساخته شده بود طیف گسترده و جدیدی از موضوعات را در اختیار هنرمندان قرار نهاد. در عین حال که هنرمندان پاپ از موضوعات و درونمایه های مشابهی استفاده می کردند، اما به جای شیوۀ نقاشانه آثار جانز و روزنبرگ، روش های تجاری را به خدمت گرفتند. نمونه این گرایش، آثار سیلک اسکرین اندی وارهول برای قوطی کنسروِ سوپ، صندلی الکتریکی، چهرۀ مارلین مورو و گل ها و نقاشی های کمیک استریپ رُوی لیکتنشتین بود. کلاوس اولدنبرگ که موضوعات دستمایه هایش عبارت بود از بستنی قیفی و ساندویچ همبرگر، عمده ترین مجسمه ساز «پاپ آرت» به شمار می رود.

اندی وارهول (Andy Warhol)

در انگلستان «پاپ آرت» در دست هنرمندان پیشرویی همچون پِتر بلیک و ریچارد همیلتون کمتر جنبۀ تهاجمی داشت و بیشتر گرایش به سمت بیان نوعی دیدگاه رمانتیک از موضوعات داشت که حال به نظر نوستالژیک می رسد. همیلتون «پاپ آرت» را به مثابۀ هنری "عامه، زودگذر، قابل گسترش، کم هزینه، تولید انبوه، جوان، زیرک، شهوتناک، پرشور، افسونگر و پر سروصدا" توصیف کرد. پات آرت علی رغم لحن طنز گونه و کنایی اش، دارای یک جنبۀ تاریک تر هم بود، برای مثال تکرار مفرط برخی نقش های بی مایه در آثار وارهول جلوه ای برآشوبنده را خلق می کند.

منبع: سبک ها و مکتب های هنری/ مولفان: ایان چیلورز، هارولد آزبرن و دیگران، تدوین و ترجمه: فرهاد گشایش، تهران، عفاف، 1380.