این اصطلاح که در حدود سال 1950 رواج یافت، توصیف گر جنبشی در هنر انتزاعی است که طی سال  های دهۀ 1940 در نیویورک ابداع و رواج یافت. این اصطلاح به برخی از آثار نقاشی انتزاعی کاندینسکی اتلاق می گردید، اما نخستین  بار هنگامی که برای توصیف آثار آرشیل گورکی و جکسون پولاک به  کار رفت و فراگیر شد. پس از آن به آثار دیگر نقاشان نیویورکی که نه انتزاعی بود (همچون کانینگ و گوتلیب) و نه اکسپرسیونیستی (همچون روتکو و کلین) اتلاق شد. این نقاشان بیشتر در دیدگاههایشان مشابهت داشتند تا سبک آثارشان - مشخصات این دیدگاه  ها عبارت بود از: قیام علیه وابستگی به سبکهای سنتی یا فرایندهای از پیش تعیین شده شیوۀ کار، چشم  پوشی از آرمان اثر هنری مبتنی بر معیارهای قراردادی زیبایی شناختی، روح ستیزه-جویانه خود اتکا و نیاز جدی به آزادی خودانگیخته در تجربه هنری. این رهایی خودانگیخته، به روشن  ترین وجهی در آثار نقاشی کُنشیکه با جکسون پولاک معروفیت یافت، مشاهده می  شود. این جنبش بسیار متأثر از سبک تاشیسم بود و طی دهه  های 1950 و 1960 تأثیر زیادی بر هنر کشورهای اروپایی نهاد.

جکسون پولاک (Jackson Pollock)

آرشیل گورکی (Arshile Gorky)

منبع: سبک ها و مکتب های هنری/ مولفان: ایان چیلورز، هارولد آزبرن و دیگران، تدوین و ترجمه: فرهاد گشایش، تهران، عفاف، 1380.